„Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka; jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła; jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca”
(św. Jan Paweł II)
Obecnie Żywy Różaniec istnieje praktycznie w każdej parafii. Parafialna wspólnota Żywego Różańca jest jednostką autonomiczną (tzn. nie łączą się w struktury ogólnokrajowe, czy światowe). W Polsce obowiązuje Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez ojca Szymona Niezgodę OP w roku 1977 dla uczczenia stulecia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie, zatwierdzony przez Prymasa Polski, Stefana kardynała Wyszyńskiego.
Członkowie Żywego Różańca mogą dostąpić odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami, osiem razy w roku, mianowicie:
- W dniu przyjęcia do Żywego Różańca,
- Narodzenia Pana Jezusa (25 XII),
- Ofiarowania Pańskiego (2 II),
- Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie (25 III),
- Zmartwychwstania Pańskiego (zgodnie z kalendarzem liturgicznym),
- Wniebowzięcia Matki Bożej (15 VIII),
- W święto Królowej Różańca świętego (7 X)
- oraz Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 XII)
Historia
Różaniec jest najbardziej rozpowszechnioną modlitwą w Kościele katolickim. Rozważanie 15 tajemnic z życia Jezusa i Maryi, powiązanie ich ze „Zdrowaś Maryjo” z „Pozdrowienia anielskiego”, podział na część radosną, bolesną i chwalebną dokonywał się przez wieki. Modlitwa ta jest próbą realizacji polecenia św. Pawła „nieustannie się módlcie”. Pustelnicy chrześcijańscy odmawiali krótkie, stale powtarzane modlitwy. Od IV wieku zaczęto używać sznurów z paciorkami. W średniowieczu, gdy kult Matki Bożej rozwijał się coraz bardziej, zaczęto modlić się odmawiając 150 raz „Zdrowaś Maryjo”, na podobieństwo ilości psalmów. Od XII w. wprowadzono „Ojcze nasz” po każdej dziesiątce „Zdrowaś Maryjo”. W XIV w. w czasie epidemii dżumy, wskutek której zmarła czwarta część mieszkańców Europy, do „Pozdrowienia anielskiego”, dodano słowa: „Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej”. W XV w. zaczęto odmawiać różaniec rozważając 15 wydarzeń z życia Maryi i Jezusa. Dzisiejszą formę różańca zatwierdził w 1569 r. papież Pius V. Już w średniowieczu powstawały wspólnoty różańcowe. Pierwsze Bractwo Różańcowe założył bł. Alanus de Rupe. W Europie istniały setki bractw różańcowych, do których należeli królowie i książęta, wielcy wodzowie i dostojnicy kościelni. Wśród wielkich czcicieli różańca jest papież Leon XIII, autor 13 encyklik różańcowych. W XIX wieku i na początku dwudziestego decydujące znaczenie miały liczne objawienia, w których Matka Boża prosi nieustannie o modlitwę różańcową (la Salette, Lourdes, Gietrzwałd, Fatama). Wtedy zaczęły się pojawiać dodatkowo akty strzeliste, na zakończenie każdej dziesiątki. Najbardziej znane jest wezwanie z Fatimy: „O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, wyrwij nas od ognia piekielnego, doprowadź wszystkie dusze do nieba, a zwłaszcza te, które najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia”. Adhortacja papieża Pawła VI „Marialis cultus”, napisana po Soborze Wat. II (1974), kładzie akcent na tym, że modlitwa różańcowa jest skierowana przede wszystkim do Chrystusa i powinna wiązać się z medytacją całej Ewangelii. Dopiero Jan Paweł II w liście „Rosarium Virginis Mariae” (2002r.) wprowadza nowe tajemnice światła, potwierdza użycie dopowiedzeń i zachęca nas do kontynuacji rozwoju Różańca, zgodnie z tysiącletnią tradycją, gdzie dajemy się Matce Bożej prowadzić do Jej Syna.
„Różaniec, właśnie wychodząc z doświadczenia Maryi, jest modlitwą wyraźnie kontemplacyjną. Pozbawiony tego wymiaru, okazałby się wyzuty ze swej natury, jak podkreślał Paweł VI: „Jeśli braknie kontemplacji, różaniec upodabnia się do ciała bez duszy i zachodzi niebezpieczeństwo, że odmawianie stanie się bezmyślnym powtarzaniem formuł, oraz że będzie w sprzeczności z upomnieniem Chrystusa, który powiedział: „Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani” (Mt 6,7). Różaniec bowiem z natury swej wymaga odmawiania w rytmie spokojnej modlitwy i powolnej refleksji, by przez to modlący się łatwiej oddał się kontemplacji tajemnic życia Chrystusa, rozważanych jakby sercem Tej, która ze wszystkich była najbliżej Pana, i by otwarte zostały niezgłębione tych tajemnic bogactwa”. Z Listu Jana Pawła II „Rosarium Virginis Mariae”.
Cele i zadania
Członkowie Żywego Różańca dążą do świętości na wzór Maryi. Odmawiając różaniec rozpowszechniają modlitwę maryjną w Kościele w intencji pokoju, nawrócenia grzeszników, rozwoju misji, Ojca Świętego oraz innych intencjach zalecanych przez Kościół.
Formacja
Przynależność do koła różańcowego (20 osób)
Odmawianie codziennie dziesiątka różańca z rozważaniem wyznaczonej tajemnicy
Zmiana tajemnic różańcowych raz w miesiącu
Podejmowanie różnych intencji modlitewnych i pogłębianie ducha modlitwy
